De houding van de oren van de hond

Honden zijn sterk afhankelijk van lichaamstaal om te verwoorden wat ze voelen, zowel fysiek als emotioneel. Een hond die zijn oren naar achter houdt is niet altijd agressief. Het kan ook nervositeit, onderdanigheid zijn of hij is klaar om te vluchten.

Communicatie

Een hond gebruikt in principe vijf delen van zijn lichaam om te communiceren. Dit zijn de staart, oren, mond en tanden, ogen en de vacht op de rug van de hond. Honden zullen ook hun houding aanpassen, inclusief de houding van de oren. Dit alles wordt gedaan om de emotie of fysieke status van de hond weer te geven.

Agressie

Een agressieve hond zal zijn oren naar achteren strak tegen het hoofd houden. Het zachte gedeelte dat de flap of beker van het oor vormt kan rusten tegen de achterkant van de nek van de hond. Heel zelden kan het geval zijn dat de hond zijn oren omhoog en naar voren doet in een agressieve houding.

Nervositeit

Een hond die gespannen of angstig is houdt zijn oren naar beneden en gedeeltelijk terug naar zijn schedel. Gestreste honden, net als agressieve honden, kunnen hun lip omhoog doen, maar de hond kan zichzelf terugtrekken in een onderdanige houding.

Onderdanig

Een onderdanige hond zal zijn oren omlaag tegen het schedel houden en zal geen oogcontact zoeken. Zijn staart is laag en het puntje kan kwispelen. Een onderdanige hond kan ook de andere hond gaan likken.

Angst / Vluchten

Deze twee uitdrukkingen lijken op elkaar. De oren van de hond staan naar achter plat tegen de schedel. In tegenstelling tot het gladde voorhoofd die in verband staat met onderdanigheid, zal een angstige hond een gerimpeld voorhoofd hebben. Een angstige hond kan vluchten, maar als de hond zich bedreigt voelt kan dit omslaan in agressie.